การเดินทางของนกเขนน้อยไซบีเรีย Siberian Blue Robin
ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ โลกแห่งการผจญภัยของผม เขนน้อยไซบีเรีย การเดินทางอพยพ มาเยือนเมืองไทยของ ผม และพรรคพวก เป็นการเดินทางที่ไกล และยาวนานมากครับ พวกผมจะมาถึงเมืองไทยในช่วงเดือนกันยายน หรือตุลาคม ครับ
โดยระหว่างการเดินทางพวกผม แวะหากินตามป่า ชายป่าที่เป็นเส้นทางอพยพ จนบางครั้งพวกผมก็หลงเข้าในเมือง เข้าไปอยู่ตามสวยใกล้ ๆ บ้านของพวกคุณ(มนุษย์) ได้ครับ พบพวกผมแล้ว อย่าทำลาย หรือรังแก พวกผมนะครับ....
อ๋อ...ขอโทษนะครับ ผมลืมแนะนำหน้าตาตัวเองไป ถ้าไม่บอก พวกคุณ (มนุษย์) ก็อาจไม่รู้จักพวกผม หรือมองไม่เห็น ไม่ทันสังเกตุ พวกผมครับ เพราะพวกผม เป็นนกตัวเล็ก ๆ ขนาดประมาณ 15 เซนติเมตร เองครับ ตัวผมเล็กนิดเดียวครับ
ผมเป็น ตัวผู้ มีลำตัวสีน้ำเงิน ตัดกับท้องสีขาวครับ และมีแถบสีดำพาดผ่านตาลากยาวแบ่งสีน้ำเงินและสีขาวออกจากกันครับ ส่วนแฟนผม หรือพวกผู้หญิง (ตัวเมีย) จะมีสีน้ำตาลตุ่น ๆ มีลายเกล็ดจาง ๆ บริเวณคอและอก ท้องสีขาวนวล อาจดูไม่เด่น ไม่หล่อ (สวย) เท่าพวกผม แต่เซ็กซี่ น่ารัก มากครับ (ผม confirm ครับผม) โดยเฉพาะแฟนผมนะค่ะ (แหะ ๆ ถ้าผมไปชมหญิงอื่น แทนแฟนผม แล้วเขารู้ ผมจะขนหลุดครับ) อีกอย่างพวกผมมีท่าเอกลักษณ์ประจำตัว คือ กระดกหางถี่ ๆ ตลอดเวลาครับ เหมือนพวกคุณ (มนุษย์) ที่ชอบโพสต์ถ่ายรูป ยกสองนิ้วแหละครับ หรือพวกชอบนั่งกระดิกเท้า แหละครับ เรียกว่าเป็น อาการประจำ เอกลักษณะเลยครับผม
พวกผม ยังรักสะอาด ชอบเล่นน้ำ แต่ก็ขี้ตื่นครับ จะมาดูพวกผม ต้องเงียบ ๆ และอย่าทำตัวให้พวกผมตกใจนักนะครับ
การเดินทางอพยพของพวกผม มาทำไหมนะหรอครับ ก็เดินทางมาพบกัน หากิน จับคู่ ออกไข่ เลี้ยงลูกไงครับ พวกผมส่วนมากเดินทางมาทำรัง วางไข่ทางตอนเหนือของเอเชียตะวันออกครับ การอพยพของพวกผม ก็มาเป็นเป็นกลุ่มหลายสิบตัวครับ เพราะพวกผมตัวเล็กครับ ศัตรูตามธรรมชาติก็เยอะด้วย ทั้งเหยี่ยว ทั้งงู ทั้งสัตว์อื่น ๆ ครับ พวกผมต้องระวังตัวมาก ๆ เวลาหากินตามพื้น พวกผมชอบเดินหาแมลงขนาดเล็กกินครับ กว่าจะอิ่มก็หลายตัวอยู่ครับผม
แล้วคุณรู้ไหมครับ พวกผม นกเขนน้อยไซบีเรีย ยังเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง ของเมืองไทยนะครับ ดังนั้น ห้ามทำลายผมนะครับ
สำหรับเมืองไทย พวกผม อพยพผ่านมาเท่านั้น เพราะเดินทางมาช่วงนอกฤดูผสมพันธุ์ครับ และพวกผมเข้ามาทุกภาคของประเทศไทย ยกเว้นภาคกลาง และพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือครับ
เจ้าเหยี่ยวตัวนั้น ก็ยังติดตามไล่ผมอย่างไม่ลดละ โชคดีที่ผมตัวเล็ก เลยมุดเลยไปซ่อนในโพรงไม้ครับ เจ้าเหยี่ยวก็ยังลงมาเอาปากยังแหลมคมของมันเจาะเข้ามาที่โพรงไม้ครับ ผมกลัวมาก ๆ เลยครับ พยายามแอบซ่อนอยู่ลึกที่สุด และเงียบที่สุดครับ ซักพัก เจ้าเหยี่ยวก็ยอมแพ้ถอยออกไปครับ ตัวผมเอง ก็ยังไม่กล้าจะออกไปครับ เพราะผมไม่แน่ใจว่า เจ้าหยี่ยวไปแล้วหรือยัง ผมจึงแอบอยู่ในโพรงนั้นเงียบ ๆ จนกระทั่งความมืดเข้าปกคลุม ผมก็ยังไม่กล้าออกมาก จนกระทั่งผมหลับไปครับ เมื่อแสงยามเช้าส่องเข้ามายังโพรงที่ผมแอบอยู่ ผมจึงค่อย ๆ โผล่หน้าออกไป ก็พบกับเพื่อนๆ ผม กำลังมาตามหาผม และหากินกันอยู่ครับ ผมดีใจมากเลยค่ะ ที่นกตัวน้อย ๆ แบบผม หนี เจ้าเหยี่ยวตัวใหญ่ ๆ นั้นมาได้ เนี่ยแหละครับ การผจญภัยของผมครับ
เป็นกำลังใจให้ พวกผม บินอพยพ มา และ กลับ ไปอย่างปลอดภัยด้วยนะค่ะ พบกันปีหน้าครับผม....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น