การเดินทางไปเหนือครั้งนี้ แค่วันแรกที่น่าน อากาศหนาวเข้ามาเยือน แต่โชคดีของเราที่ได้พักโรงแรมที่อบอุ่นเพียบพร้อม และสำหรับวันที่สอง ที่เขาต้องเดินทางขึ้นดอย ไปนอนกับชาวบ้านบนเขา ได้พักในกระต๊อบเล็ก ๆ ที่มุงด้วยใบตองตึง ลมพัดหนาวเย็นมาก ตัวฉันมีแค่เสื้อบาง ๆ ที่ใส่ไว้ 4 ชั้น และเสื้อกันลมบาง ๆ อีก 1 ตัว กางเกงยีนต์ กับกางเกงนอนใส่ซ้อนกัน 2 ชั้น อากาศที่หนาวเย็น ได้ผ้าห่มจากชาวบ้านมาอีก 1 ผืน ยังไม่สามารถบรรเทาความหนาวเย็นนี้ได้
เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของฉันในการขึ้นดอยที่ไม่พร้อมขนาดนี้ คืนนั้นทั้งคืนฉันนอนมาก หนาวจนนอนไม่หลับ หนาวไปถึงกระดูก สมองของฉันคิดทบทวนไปยังเรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นพ่อที่จากไป เรื่องราวที่ทำผิดพลาด เรื่องราวที่ยังอยากทำ ความหนาวทำให้นอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ปลายเท้าที่เย็นทำให้ปวด ปลายมือที่เย็นทำให้ชา ความหนาวและลมทำให้รู้สึกโดดเดี่ยว ....
หากความหนาวเหน็บ ฆ่าคนได้ คงเป็นจิตใจที่ยอมแพ้มาก่อน แล้วร่างกายก็จะตายตาม ....คืนวันแรกผ่านไป คืนวันที่สอง คืนวันที่สาม ทำให้รู้สึกกลัว กลัวความหนาว กลัวความเหงาที่ก่อเกิดในจิตใจ....
ความหนาว ที่ไร้แสงแดด วันนี้ฝนพร่ำ วันที่หมอกหนา วันที่แสงแดดไม่ออก วันนี้มีแต่ความชื้น เป็นอะไรที่ไม่ดีเลยที่เดียว... ชาวเขา ชาวบ้าน เขาเก่งในการใช้ชีวิตแบบนี้ อาหารที่ตอนเช้าเป็นข้าวต้มธัญพืชที่อบอุ่นและให้พลังงานสูง ดีต่อสุขภาพมาก ของหวานเป็นกล้วย เป็นแป้ง ก็ให้พลังงานและเสริมวิตามินได้ดี ...
ขอบคุณประสบการณือันหนาวเหน็บที่ให้ฉันได้เรียนรู้ และไม่ประมาทกับชีวิตอีกต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น