จริง ๆ แกงค์นี้ จำได้ไหมมีผู้ชายด้วยนะ แต่มันเป็นคนถ่ายรูปไง เลยไม่ได้อยู่ในรูปนี้
แกงค์ตะลอนเที่ยว หลังจบจากการเรียน ต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน บ้างคนทำงาน บ้างคนเรียนต่อ บ้างคนเป็นอาจารย์ บ้างคนทำงานวิจัย และบ้างคนก็เดินทางไปต่างประเทศ ต่างกระจัดกระจาย ไปคนละทิศละทาง หัวหน้าอย่างฉัน ก็เหงาจังเลย คิดถึง แต่วันนี้มีเสียงตามสายมาถึง น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากแดนไกล ชาวแกงค์ตะลอนเที่ยวคนหนึ่งเดินทางกลับมายังประเทศไทยแล้ว เย้ ฮู้ หู้ ดีใจยังเลย วันก่อนก็เพิ่งได้คุยผ่านออนไลน์กับชาวแกงค์ที่ไปเอาดีในการเป็นครูสอน ทั้ง ๆ ที่ตอนเรียน มันดันเรียนอ่อนที่สุดในกลุ่ม แต่กลับได้ดีทางเป็นอาจารย์ โอ้สวรรค์ สงสารอนาคตของชาติจริง ๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก จริง ๆ แล้วเรียนเก่ง ไม่เก่ง ไม่เห็นสำคัญเลย มันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มั่นใจตนเองมาก และอย่างเรียนต่อเอกคนเดียว การที่ลูกศิษย์ได้ครู ที่มีหัวก้าวหน้า ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก จริง ๆ นะ ไม่ได้พูดเอาใจเลย ส่วนที่เหลือ ก็ทำงานบริษัท เป็นหัวหน้าในห้องแล็ปบ้าง เป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาด ฝ่ายขายบ้าง บ้างคนก็ว่างงานอยู่ตอนนี้ (ก็ไงตัวหัวหน้านี่แหละ เลยมีเวลามาทำเรื่องแบบนี้ให้คนอ่านเล่น) หลังจากนี้ไปแกงค์ตะลอนเที่ยวจะกลับมาครบทีมแล้ว แต่ด้วยกาลเวลา และวัยอันเปลี่ยนแปลงไปตามหน้าที่การงาน ความรับผิดชอบ ก็ไม่รู้จะได้รวมพลกันเมื่อไร
ฝากสายลม แสงแดด ท้องฟ้า เสียงคลื่น เสียงทะเล เสียงภูเขา เสียงน้ำตก ไปเข้าฝันพวกมันด้วย บอกว่า อยากให้พวกเราได้ไปเที่ยวกันอีกครั้ง เต็นท์เขียว ก็เหงา เป้ฟ้าก็เหงา กล้อง ขาตั้งกล้องก็รอคอยอยู่ รองเท้าลุยน้ำ รองเท้าย่ำป่า อยากออกเดินทางแล้วนะ รู้ไหม
เมื่อไรจะได้เดินทาง เมื่อไรจะได้เจอะกัน ฝากวอนสายลม แสงแดด และเสียงบ่น พร้อมตัวอักษรนี้ ไปตามหาพวกนั่นด้วยแล้วกันนะ ถ้าได้เดินทางเมื่อไร คงมีเรื่องมาเม้าท์ มาเล่ากันอีก.... สาธุ ว่างกันเสียทีนะ อยากไปเที่ยว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น