เริ่มต้นคืนก่อนเกิดเหตุ.....
เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น (กริ๊ง งงงงง....งงง)
"ค่ะ ตู๋ค่ะ... ได้ค่ะ ได้ค่ะ..." สิ้นเสียงตอบรับของฉัน สายลมแห่งโชคชะตาก็เริ่มพัดพา.... คืนนั้น เปิดเน็ต ถามคนรู้จักถึงเส้นทางการเดินทาง... สวนผัก ซอย 4 ตลิ่งชัน อยู่ไหนว้า.... เอาก็เอา ลองไปดู งานนี้ เอากล้องไปด้วยดีกว่า เผื่อไว้จะมีอะไรดี ๆ บรรยากาศดี ๆ .... คืนนั้น นอนหลับฝันดี.....
เช้า วันเกิดเหตุ..............
ตื่นเช้ามา ทำกิจวัตรประจำวัน เหมือนเคย ๆ ไปส่งพ่อแล้ว ก็เริ่มต้นเดินทาง ขับรถผ่าน มหาลัยเกษตรศาสตร์ ไปแคราย วันนี้วันศุกร์รถติดนิดหน่อย ไม่เป็นไร ไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ อากาศไม่ร้อน ผ่านแยกแคราย เห็นป้ายไป สะพานพระราม 5 และพิบูลย์สงคราม ... เห็นแล้วก็คิดไปเรื่อย...ว่า พิบูลย์สงคราม อยู่ไหนว้า........... สงสัยอดีตเคยมีสงคราม อิอิ .... (เกี่ยวกันไหมเนี่ย... นั่งคิดไป รอรถติด)
ผ่านสะพานพระรามห้า .... มีแยกมาก มาย เริ่มจะงง..... ออ... เขาบอกให้เลี้ยวเข้า ถ.ราชพฤกษ์ ทางซ้ายมือ ถึงแล้วเลี้ยว ขับตรงไปเรื่อย ๆ จะเห็นแยกไปทาง ถ.พระบรมราชนนี เลี้ยวขวา โอ้ย...งงแล้วอ่ะ ไม่เห็นป้ายบอกทางเลย.... จอดรถตามคนแถวนี้ดีกว่า....
"พี่ค่ะ....ซอยสวนผักอยู่ไหนค่ะ ไปยังไง ...."
พี่ชายแถวนั้นบอกว่าให้กลับรถมันอยู่ตรงข้าม หันไปดู ซอยตรงข้ามไหนว่ะ "เออ....พี่ตรงไหนอ่ะ..." ตรงข้ามไง กลับรถก่อนแล้วเลี้ยวซ้าย เข้าซอยสวนผัก...
เราก็ตรงไปกลับรถ แล้วก็ขับตรงไป หาซอยที่เลี้ยวซ้าย ไม่เห็นมี กรรม เลยแล้วหรือเปล่าเนี่ย ก็เลยจอดรถถาม พี่คนสวยที่ขายมะพร้าว.... "พี่ค่ะ พี่ ซอยสวนผักไปยังไงค่ะ...." เลยมาแล้วจ้า... น้อง เลยแล้ว มันอยู่ใต้สะพานนั้นไง... เอายังงี้ น้องวิ่งตรงไป ออกทางซ้ายมือ เลนนอก แล้ววนซ้ายนะ เข้าไปแล้วถามทางไปเรื่อย ๆ แล้วกัน... "ขอบคุณค่ะ.." กล่าวแล้วก็รีบไปกลัวพี่เขาให้ซื้อของ (อิอิ ....คิดไปได้)
ขับออกซ้าย เลนนอก เห็นซอยเลี้ยวซ้าย แต่ไม่เข้า ก็ยังเลยไป ออกไปถนนใหญ่ กรรม งง... จอดรถ ถามอีกที.... "พี่ค่ะ....ซอยสวนผักไปทางไหนค่ะ" โอ้ย ...เลยมาเยอะเลยหนู เอายังนี้ หนูตรงไปนะ แล้วเลี้ยงเข้าซอยวัดบางไกรใน ขับไปตามทางเรื่อย ๆ เลยวัดไป....แล้วมันจะไปทะลุซอยสวนผักเอง... ซอยเล็ก ๆ นะ ระวังเลย... ลุงใจดีเตือนย้ำอีกครั้ง "ค่ะ... ขอบคุณค่ะ" กล่าวแล้วก็รีบไป...
ขับรถข้ามสะพาน เห็นป้ายชื่อวัด รีบเลี้ยวซ้ายไปทันที ขับตรงไปตามทาง โอ้ย...เปลี่ยว ๆ น่ากลัวจัง ดีนะที่เป็นช่วงเช้า... ตรงไป ตรง ไป จนสุดท้าย เป็นทางเข้าวัด อ้าว....งง ซะงั้น เออ.... (ทำใจดีสู้เสือ... นึกว่ามาเที่ยววัดแล้วกันอ่ะ... ในใจน้ำตาตกเล็ก ๆ .......... ก็วัดมันเงียบเหลือเกิน.) พอดีมีรถมา ใจเงี้ย ดีใจเลยแหละ กลัวด้วย "พี่ค่ะ จอดหน่อย ซอยสวนผักไปทางไหนค่ะ" (คำถามเดิม แต่กับคนใหม่... คนฟังคงไม่เบื่อนะ...)
น้อง... ขับรถออกไปทางหลังวัดนะ ไปตามทางถึงสามแยกเลี้ยวซ้าย แยกที่สองเลี้ยวขวา "ขอบคุณค่ะ" ถามแล้วก็ขับรถไปอย่างเร็ว ทำไมไม่ถึงแยกแรกเสียที หรืออันนี้เรียกว่าแยกหรือเปล่า หรือว่าซอยว้า.... ขับไปไกลจัง วกวนด้วย (แง..... หลงอีกแล้วหรือเรา....) นั้น...เห็นสามแยกแล้ว ... มีวินมอเตอร์ไซด์จอดอยู่ เราต้องไม่พลาด ต้องจอดถาม "พี่ ค่ะ ซอยสวนผักไปทางไหนค่ะ..." เลี้ยวซ้ายเลย ตรงไปแยกแรก เลี้ยวขวา แล้วก็เข้าซอยสวนผักแล้ว.." ขอบคุณค่ะ เสียงดังฟังชัด กำลังใจมาลิ่ว ๆ เย้...
ขับมาตามที่พี่มอเตอร์ไซด์รับจ้างใจดีบอก.. เห็นป้ายซอยสวนผัก 20 เย้... ถึงแล้วจริง ๆ เราต้องไปซอยสวนผัก 4 ขับไปเรื่อย ๆ เห็นป้ายซอยสวนผัก 4 แล้ว เลี้ยวเข้าไปจนสุดซอย ถึงแล้ว .... เย้....
บ้านคุณอา และคุณน้าที่เรามาจัดบ้าน จัดสวนน่ารักมาก เราเลยขออนุญาติถ่ายรูปมาให้ดูนิดหนึ่ง แต่ว่า อากาศมันไม่ค่อยดี รูปออกมาได้แค่เนี่ยแหละ (ความจริง...มีปัญญาถ่ายได้แค่นี่ คนไร้ฝีมือ...)
หลังจากนั้นเดินทางกลับ แวะไปซื้ออาหารได้ พ่อหน่อย อ้าว... โทรศัพท์หายอ่ะ โทรศัพท์หายไปไหนเนี่ย กรรม ... (อยากร้องไห้...) กลับบ้าน... ด่วน... ป๋า โทรศัพท์หายอ่ะ... เอามือถือป๋าโทรเข้าให้หน่อยซิ... โทรไปหลายครั้งก็ไม่มีคนรับ เราตัดสินใจขับรถกลับไปตามทางไปดู ระหว่างขับกลับไปก็โทรศัพท์เข้ามือถือตลอดเวลา... ไม่มีคนรับ แต่โทรศัพท์ยังไม่ปิด คิดในแง่ดี อาจยังไม่มีคนเก็บไป ยังไม่มีคนเห็น....
ขับไปดูทุกที่ที่แวะ ที่ลงไปจากรถ... จนถึงที่สุดท้าย ถามคนแถวนั้น มีป้าคนรับซ่อมผ้า บอกว่า ... เห็นคนขับมอเตอร์ไซด์คนหนึ่ง มาจอดเก็บอะไรแถวนี่แหละ และเห็นตอนมีอะไรไม่รู้หล่นจากรถเราด้วย แต่ป้าแก่ไม่สนใจ.... จริงหรือค่ะ ป้า แล้วมอเตอร์ไซด์ไปทางไหนค่ะ จำทำเบียนได้ไหม.......
จำไม่ได้ แต่เป็นพวกมอเตอร์ไซด์รับจ้างนะ ... ลองไปดูที่วินซิ... เราก็ไหว้ขอบคุณป้า และทุกคนแถวนั้น แล้วลาไปที่วินมอเตอร์ไซด์ทันที...
เมื่อถึงที่วินมอเตอร์ไซด์ ... ก็ลงไปสอบถามวันนี้มีใครเก็บโทรศัพท์ได้หรือเปล่าค่ะ.... คำตอบคือ ไม่มีนะ ... ก็อ้อน ๆ พี่ช่วยถาม ๆ ให้หน่อยได้ไหมค่ะ จำเป็นจริง ๆ มีเบอร์คนสำคัญจริง ๆ... พูดคุยให้เบอร์ติดต่อไว้ แล้วขึ้นรถขับออกไป พยายามโทรเข้ามือถืออีกครั้ง โทรไปเรื่อย ๆ โทรไปจนกระทั่ง....... มีเสียงรับสาย เป็นเสียงผู้ชาย....
พี่ค่ะ พี่เก็บมือถือได้ใช่ไหมค่ะ ของหนูเองพี่ .... พี่อยู่แถวไหนค่ะ เดี๋ยวหนูรบกวนไปเอาค่ะ...
พี่อยู่แถว..... นัดพบที่ห้างนี้แล้วกัน... "ได้ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ"
รับคำแล้ว ก็รีบขับรถไปตามนัดทันที และรีบโทรบอกที่บ้าน..จะได้ไม่เป็นห่วง...
ป๋า...ก็เป็นห่วงบอกว่าถึงแล้วให้โทรบอกด้วย ... แล้วป๋าจะโทรเข้าเรื่อย ๆ
ขับรถไปตามที่นัด ถึงที่นัดแล้วโทรเข้าหาเข้าอีกครั้งที่มือถือเรา.... เสียงรับสาย "พี่ค่ะ หนูถึงแล้วค่ะ พบกันตรงไหนดี..." พี่ยังไม่เสร็จธุระ น้องไปรอตรงฟู๊ตคอสต์ก่อนนะ "ได้ค่ะ พี่หนูใส่เสื้อสี....นะค่ะ" ระหว่างรอ..ก็ใจเย็นลง เดินเล่นดูของ พอดีมีงานหนังสือมาเปิด เลยไปเดินดู ปรากฏว่ามีหนังสือนิยายเล่มหนึ่ง ที่เราอยากได้พอดี..."ว้าว...วันนี้โชดดีจัง."(ในความโชคร้าย...ยอมมีโชคดีแอบซ้อนอยู่...ถ้าคุณมองเห็นมัน...) หลังจากซื้อหนังสือมาแล้ว เดินไปเจอะร้านขายกาแฟ เลยสั่งมากินซักหน่อย อืมร้านนี้อร่อยดี ชงใช่ได้ โอเคเลย...
เสียงโทรศัพท์เข้ามา... "ผมมาถึงแล้ว คุณอยู่ไหน..." พี่อยู่ตรงไหนค่ะ หนูกำลังเดินไปที่ร้าน หนูอยู่ตรงที่แลกคูปองนะค่ะ เมื่อไปถึง โทรไปอีกครั้ง... "พี่อยู่ตรงไหน หนูอยู่ตรงที่แลกคูปองแล้ว หน้าร้าน..."
"ออ... ไม่ใช่ ไม่ใช่ที่ฟู๊ตคอสด์นั้น น้องเดินมาทางซ้าย เดินทะลุมาอีกฟู๊ตคอสด์หนึ่ง... ตรงหน้าร้านนายอินทร์ไง..."
"ค่ะ...ค่ะ พี่ใช่คนที่ใส่เสื้อสี.... หรือเปล่าค่ะ หนูเห็นพี่แล้ว" โอเค วางโทรศัพท์ ยกมือไหว้ รับมือถือกลับมา กล่าวคำว่า "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณพี่มาก ๆ" สอบถามเรื่องราวกันแล้ว ก็ลากลับ กล่าวคำ ขอบคุณอีกครั้ง
เป็นไงบ้างค่ะ เรื่องราวผจญภัยเล็ก ๆ ในหนึ่งวันของฉัน สนุกไหม ได้ข้อคิดอะไรบ้างไหมค่ะ จากเรื่องนี้....
หากเรื่องนี้ ใครอ่านแล้วได้ข้อคิด และเป็นประโยชน์ต่อท่าน ขอให้ผลบุญนี้ จงบังเกิดแก่ท่านทั้งหลายนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น