เรื่องดี ๆ ที่ให้ข้อคิดดี ๆ ตอน เลือกรักให้ถูก

เรื่องดี ๆ ที่ให้ข้อคิดดี ๆ วันนี้ตอน "เลือกรักให้ถูก..."

มีพ่อค้าผู้ร่ำรวยคนหนึ่ง มีภรรยา 4 คน

ภรรยาคนที่ 1 เป็นภรรยาที่มีความภักดี (loyal) ซื่อสัตย์ ครองรักกับเขาแบบร่วมหัวจมท้ายมาโดยตลอด คอยดูแลกิจการน้อยใหญ่ หนักเอาเบาสู้ เป็นคนที่รักสามีอย่างสุดซึ้ง ยากที่จะหาใครมาเทียบได้ แต่พ่อค้าคนนี้กลับมองข้ามความรักที่เธอมีให้ต่อเขามาโดยตลอด

ภรรยาคนที่ 2 เป็นคนที่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา (Considerate) อดทนเสมอต้นเสมอปลาย เป็น "เพื่อนที่รู้ใจ" ของพ่อค้าคนนี้มากที่สุดเลยทีเดียว ไม่ว่าจะประสบปัญหาเรื่องใด ๆ เขาก็จะกลับมาหาภรรยาคนที่สองเสมอ เพราะเธอนี้แหละที่สามารถช่วยให้เขาออกมาจากวังวนของความทุกข์ได้

ภรรยาคนที่ 3 เป็นคนที่พ่อค้าภูมิใจ (Proud) ในความงามของเธอ จึง "รักมาก" เวลาออกงานหรือต้องพบปะผู้คน เขาก็จะพาภรรยาคนนี้ไปด้วยทุกครั้ง แต่กลับไม่เคยไว้วางใจเธอเลย เพราะกลัวว่าเธอจะหนีตามชายอื่นไป เนื่องจากความงามอันเป็นที่หมายปองของเธอ

ภรรยาคนที่ 4 เป็นคนที่พ่อค้าคนนี้ "รักมากที่สุด" ของมีค่าใด ๆ ก็จะต้องหามาบำรุงบำเรอเธอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าแพง ๆ สวย ๆ เรียกว่าเขาดูแลเธออย่าง "ริ้นไม่ได้ไต่ ไรไม่ให้ตอม" เลยทีเดียว อะไรที่ดีที่สุด ก็จะมอบให้เธอคนนี้คนเดียว

แต่ทว่า วันหนึ่ง พ่อค้าได้เจ็บป่วย และใกล้จะจากไป จึงได้เรียก ภรรยาทั้งสี่คนเข้ามา และถามเธอแต่ละคนว่า..."ที่รักฉนกำลังจะจากเธอไป ฉันรักเธอมาก เธอคิดว่าเธอจะตายไปอยู่กับฉันไหม"

ภรรยาคนที่ 4 ตอบว่า "ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางไปอยู่กับคุณหรอก" คำตอบของเธอเหมือนสายฟ้าฟาดลงไปในหัวใจเขา

ภรรยาคนที่ 3 ตอบว่า "ไม่ฉันไม่ไป ตอนนี้ฉันสุขสบายดีอยู่แล้ว ถ้าคุณตายไป ฉันคงจะแต่งงานใหม่" คำตอบของเธอทำให้พ่อค้ารู้สึกน้อยใจ

ภรรยาคนที่ 2 ตอบว่า "ฉันรักคุณ แต่ฉันคงทำได้แค่ส่งคุณที่หลุมฝังศพเท่านั้น" พ่อค้าก็ได้แต่นอนมองอย่างเศร้า ๆ 

แล้วเขาก็หันไปถามภรรยาคนสุดท้าย คือ ...ภรรยาคนที่ 1 ด้วยคำถามเดิม

ภรรยาคนที่ 1 ตอบว่า "ฉันจะตามคุณไป ไม่ว่าคุณจะไปไหน ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป"

พ่อค้าจึงหันไปมองภรรยาคนที่ 1 เขารู้สึกเสียใจที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลย ร่างกายของเธอจึงซูบผอม เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เขาากล่าวลาครั้งสุดท้ายว่า "ที่รัก ฉันผิดไปแล้วที่ไม่เคยเห็ฯคุณค่าและดูแลเธอเลย" และเขาก็ขาดใจตายไปในทันที

คุณรู้ไหมค่ะว่า ภรรยาทั้ง 4 คนนี้ ผู้ประพันธ์เปรียบเทียบไว้กับอะไรบ้าง

ภรรยาคนที่ 4 ที่เรารักมากที่สุด ก็คือ "ร่างกาย" (body) ที่เราพยายามบำรุงบำเรอให้ดีที่สุด สุดท้ายก็ต้องตายจากเราไป

ภรรยาคนที่ 3 ที่เรารักรองลงมา ก็คือ "ทรัพย์สมบัติ สถานภาพทางสังคม และความร่ำรวย" (Possessions status and wealth) เมื่อเราตายไปก็ต้องตกไปเป็นของคนอื่น

ภรรยาคนที่ 2 ที่เป็นเพื่อนรู้ใจก็คือ "ครอบครัว เพื่อน" (Family and friends) ผู้ที่อยู่เคียงข้างเราตอนที่เรามีชีวิตเท่านั้น

ภรรยาคนที่ 1 นั้น คือ "จิตวิญญาณ" (Soul) จิตวิญญาณแห่งความดีงามที่เรามองข้าม แต่กลับหลงไหลไปในการแสวงหาลาภสักการะ และความพึงพอใจในโลกียะเท่านั้น...

เป็นไงค่ะ ผู้ประพันธ์เขาแต่งไว้ดีที่เดียว อย่าหลงลืม ให้ความรักกับภรรยาคนแรกของคุณนะค่ะ...ขอให้ทุกท่านมีความสุขมาก ๆ ค่ะ


-->

ปุจฉา-วิฉัชนา

ธรรมะแบบนี้ แฝงแนวคิดไว้ คุณลองอ่าน และพิจารณาให้ดีนะค่ะ

หลวงปู่ทวด

หลวงปู่ทวด วัดช้างให้ จ.ปัตตานี

ท่านเป็นพระมหาเถระที่รู้จักกันทั่วประเทศ ในนาม " หลวงปู่ทวด เหยียบน้ำทะเลจืด "
คาถาบูชาท่าน คือ นะโม โพธิสัตโต อาคันติมายะ อิติภะคะวา
ชาติกาล 3 มีนาคม พ.ศ. 2125
ชาติภูมิ บ้านเลียบ ต.ดีหลวง อ.สทิงพระ จ.สงขลา
บรรพชา เมื่ออายุได้ 15 ปี
อุปสมบท เมื่ออายุ 20 ปี
มรณภาพ 6 มีนาคม พ.ศ.2225
สิริรวมอายุได้ 99 ปี
คติธรรมคำสอน ของ หลวงปู่ทวด
ธรรมประจำใจ
พูดมาก เสียมาก   พูดน้อย เสียน้อย   ไม่พูด ไม่เสีย   นิ่งเสีย โพธิสัตว์
ละได้ย่อมสงบ
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนแต่เคลื่อนที่ไปสู่ความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ทุกอย่างในโลกนี้ เคลื่อนไปสู่การสลายตัวทั้งสิ้น ไม่ยึด ไม่ทุกข์ ไม่สุข ละได้ย่อมสงบ
สันดาน
ภูเขาถูกมนุษย์ทำลายลงมาได้
แต่สันดานของคนเราที่นอนนิ่งอยู่ในก้นบึ้ง 
ซึ่งไม่เหมือนกันย่อมขัดเกลาให้ดีเหมือนกันได้ยาก
ชีวิตทุกข์
การเกิดมาเป็นมนุษย์ชาติหนึ่ง จะว่าประเสริฐก็ประเสริฐ จะว่าไม่ประเสริฐก็ไม่ประเสริฐ 
จะเห็นได้ว่า ตื่นเช้าก็มีความทุกข์เข้าครอบงำ
จะต้องล้างหน้า ล้างปาก ล้างฟัน ล้างมือ 
เสร็จแล้วจะต้องกินต้องถ่าย นี่คือความทุกข์แห่งกายเนื้อ
เมื่อเราจะออกจากบ้าน
ก็จะประสบความทุกข์ในหมู่คณะ ในการงาน ในสัมมาอาชีวะ การเลี้ยงตนชอบ 
นี่คือ ความทุกข์ในการแสวงหาปัจจัย
บรรเทาทุกข์
การที่เราจะไม่ต้องทุกข์มากนั้น
เราจะต้องรู้ว่า เรานี้จะต้องไม่เอาชีวิตไปฝากสังคม เราต้องเป็นตัวของเราเอง
และเราจะต้องวินิจฉัยในเหตุการณ์ที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องกับตัวเราว่า สิ่งใดเราควรทำ สิ่งใดไม่ควรทำ
ยากกว่าการเกิด
ในการที่เราเกิดมา  ชีวิตแห่งการเกิดนั้นง่าย  แต่ชีวิตแห่งการอยู่นั้นสิยาก 
เราจะทำอย่างไรให้อยู่ได้อย่างสุขสบาย
ไม่สิ้นสุด
แม่น้ำทะเล และมหาสมุทร ไม่มีที่สิ้นสุดของน้ำ ฉันใด 
กิเลสตัณหาของมนุษย์ก็ย่อมไม่มีที่สิ้นสุด ฉันนั้น
ยึดจึงเดือดร้อน
ทุกวันนี้ เกิดความทุกข์ ความเดือดร้อน ก็เพราะมนุษย์ไปยึดโนน่ ยึดนี่
ยึดพวกยึดพ้อง ยึดหมู่ยึดคณะ ยึดประเทศเป็นสรณะ โดยไม่คำนึงถึงธรรมสากล
จักรวาลโลกมนุษยนี้ ทุกคนมีกรรมจึงเกิดมาเป็นสัตว์โลก
สัตว์โลกทุนคนต้องใช้กรรมตามวาระ ตามกรรม 
ถ้าทุกคนยึดถือเป็นอารมณ์ ก็จะเกิดการเข่นฆ่ากัน  เกิดการฆ่าฟันกัน
เพราะอารมณ์แห่งการยึดถืออายตนะ  ฉะนั้น ต้องพิจารณาให้ถ่องแท้ว่า
สิ่งใดทำแล้ว สัตว์โลกมีความสุข สิ่งนั้นควรทำ นี่คือ หลักความจริงของธรรมะ
อยู่ให้สบาย
ในภาวะแห่งการที่จะอยู่อย่างสบายนั้น
เราต้องอยู่กันอย่างไม่ยึด  อยู่กันอย่างไม่ยินดี  อยู่กันอย่างไม่ยินร้าย
อยู่กันอย่างพยายามให้จิตวิญญาณของนามธรรมนั้นเหนืออารมณ์
เหนือคำสรรเสริญ  เหนือนินทา  เหนือความผิดหวัง  เหนือความสำเร็จ  เหนือรัก เหนือชัง
ธรรมารมณ์
การอยู่อย่างมีธรรมารมณ์ คือ การอยู่เหนือความรู้สึกทั้งปวง
อยู่อย่างรู้หน้าที่การเป็นคน และรู้หน้าที่ในการงาน คือ รู้ว่าสิ่งที่เราทำนั้น เป็นสิ่งที่เราต้องทำ
ไม่ใช่ทำเพื่อหวังผลตอบแทน  เพราะถ้าเราทำงานเพื่อหวังผลตอบแทนต่างๆ แล้ว
ถ้าสิ่งต่างๆไม่สัมฤทธิ์ผลตามความหวังนั้น เราย่อมเกิดความโทมนัส  เสียใจน้อยใจ  เป็นทุกข์
กรรม
ถ้าเรามีชีวิตอยู่อย่างที่ว่า
เกิดเพราะกรรม อยู่เพื่อกรรม ทำเพราะกรรม ตายเพราะกรรมแล้ว
ชีวิตการเป็นมนุษย์ย่อมมีความภิรมย์  มีความรื่นเริง
มารยาทของผู้เป็นใหญ่
ผู้ใหญ่ไม่ใช่อยู่ที่เกิดก่อน  ผู้ดีไม่ใช่อยู่ที่เรียนสูง
มารยาทจรรยาของการเป็นผู้ใหญ่ ก็คือต้องสุขุมรอบคอบ และไม่ยึดติดเสียงเป็นหลัก
คือ ต้องไม่หวั่นไหวกับคำนินทาและสรรเสริญ
โลกิยะ หรือ โลกุตระ
คนที่เดินทางโลกุตระ  ย่อมไปดีทางโลกิยะไม่ได้ 
คนที่เดินทางโลกิยะ  ย่อมสำเร็จทางโลกุตระได้ยาก  เพราะอะไร ?
ถ้าคนหนึ่งสำเร็จได้ทั้งโลกิยะ และโลกุตระง่ายแล้ว 
ทำไม องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธโคดม ต้องสละราชบัลลังก์แห่งจักรพรรดิไปเป็นธรรมราชาเล่า ?
ถ้าเป็นไปได้  พระองค์เป็นมหาจักรพรรดิพร้อมทั้งธรรมราชา ไม่ดีหรือ?
แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะโลกของโลกิยะและโลกุตระเดินคู่ขนานกัน
เราต้องตัดสินใจ  ต้องมีความเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญในการที่จะเลือกทางใดทางหนึ่ง
ศิษย์แท้
พิจารณากายในกาย  พิจารณาธรรมในธรรม  พิจารณาวิญญาณ ในวิญญาณ
นั่นแหละ คือ สานุศิษย์อันแท้จริงของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
รู้ซึ้ง
ทุกอย่างจะต้องมีเหตุ  เมื่อมีเหตุจึงจะมีผล  ผลนั้นเกิดจากเหตุ 
เราได้วินิจฉัยข้อนี้แล้ว  เราจึงรู้ซึ้งถึงพุทธศาสนา
ใจสำคัญ
การทำบุญนั้น จะต้องทำด้วยจิตใจบริสุทธิ์
จะต้องทำด้วยความศรัทธา
ผลสะท้อนมันจะเกิดขึ้นเกินความคาดหมาย
หยุดพิจารณา
คนเรานี้  ถ้าไม่มีอะไรทำอยู่ในที่วิเวกคนเดียว  จิตมันจะฟุ้งซ่าน
และถ้าภาวะนั้น  ตนไม่ปล่อยให้จิตฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ คือ หยุดพิจารณา
แล้วค้นสัจจะของ  ศีล  สมาธิ  ปัญญา   ย่อมที่จะค้นหาสัจจะในธรรมะได้
บริจาค
ทำบุญสังฆทานเป็นจาคะ  จาคะเป็นการบริจาคโภคทรัพย์ภายนอก
การสวดมนต์เป็นการภาวนา  การภาวนาเป็นการบริจาคภายใน
เพราะฉะนั้น ถ้านับในด้านทิพย์อำนาจ
การบริจาคภายในย่อมได้กุศล มากว่า การบริจาคภายนอก
นี่คือเรื่องของนามธรรม
ทำด้วยใจสงบ
เราจะทำบุญก็ดี  เราจะทำอะไรก็ดี  จงทำด้วยความสงบ
อย่าทำด้วยอารมณ์แห่งความร้อน เพราะการทำด้วยอารมณ์ร้อนนั้น  มันจะพาเราไปสู่หายนะ
เมื่อเกิดอารมณ์ร้อน  เราจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง  จงอย่าทำ
นั่งให้จิตใจมันสบายเสียก่อน  เมื่อจิตใจสบายแล้ว ปัญญาก็เกิด
เมื่อเกิดปัญญาแล้ว  จะทำสิ่งใดก็เป็นไปโดยความสะดวก
มีสติพร้อม
จะทำสิ่งใดก็ตาม  เราต้องมีสติพร้อม
คือ อย่าให้มีโทสะ  อย่าให้อารมณ์เข้ามาควบคุมสติ 
อย่าให้เรื่องส่วนตัวและขาดเหตุผล มาอยู่เหนือความจริง 
เตือนมนุษย์
มนุษย์ผู้ใด เห็นแก่งานส่วนตัว   มนุษย์ผู้นั้น จะไม่มีง านทำในไม่ช้า 
มนุษย์ผู้ใด เห็นแก่ทรัพย์ส่วนตัว   มนุษย์ผู้นั้น จะไม่มีทรัพย์ครองในไม่ช้า
มนุษย์ผู้ใด เห็นแก่นอนมาก   มนุษย์ผู้นั้น จะไม่ได้นอนในไม่ช้า
พิจารณาตัวเอง
คืนหนึ่งก็ดี  วันหนึ่งก็ดี  ควรให้มีเวลาว่างสัก 5 นาที หรือ 10 นาที ไม่ติดต่อกับใคร 
ให้นั่งเฉยๆ คิดถึงเหตุการณ์ที่เราทำไปแต่ละวันๆ ว่า  ที่เราทำไปนั้นเป็นอย่างไร 
คือให้ปลีกตัวมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง  คิดเอาแต่เรื่องของตัว อย่าไปคิดเรื่องของคนอื่น 
เพราะมนุษย์เราส่วนมากทุกวันนี้  มักเอาแต่เรื่องของคนอื่นมาคิด  ไม่ค่อยคิดเรื่องของตัวเอง
คัดลอกจากหนังสือ เรียนธรรมะบูชาพระสุปฏิปันโน เล่มของหลวงปู่ทวด
ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม

มาสร้างบุญบารมีกันเถอะ

การนั่งสมาธิ อย่างน้อยวันละ 15 นาที
ได้อานิสงส์
ให้สติปัญญาที่เฉลียวฉลาดขึ้นทั้งภพนี้ และภพหน้า
เพื่อจิตใจที่สว่างผ่อนปรนจากกิเลส ปล่อยวางได้ง่าย
จิตจะรู้วิธีแก้ปัญหาชีวิตโดยอัตโนมัติ
ชีวิตจะเจริญรุ่งเรืองไม่มีวันอับจน
ผิวพรรณผ่องใส สุขภาพกายและจิตแข็งแรง
เจ้ากรรมนายเวร และญาติมิตรที่ล่วงลับจะได้บุญกุศล

การทำบุญตักบาตรทุกเช้า
ได้อานิสงส์
ได้ช่วยเหลือศาสนาต่อไปทั้งภพนี้ และภพหน้า ไม่ขาดแคลนอาหาร ตายไปไม่หิวโหย
อยู่ในภพที่ไม่ขาดแคลน ข้าวปลาอาหารอุดมสมบูรณ์
ปล่อยปลา ที่ซื้อมาจากตลาดรวมทั้งปล่อยสัตว์ไถ่ชีวิตสัตว์ต่าง ๆ
ได้อานิสงส์
ช่วยต่ออายุ ขจัดอุปสรรคในชีวิต
ชดใช้หนี้กรรมให้เจ้ากรรมนายเวรที่เคยกินเข้าไป ให้ทำมาค้าขึ้น
หน้าที่การงานคล่องไม่ติดขัด ชีวิตที่ผิดหวังจะค่อย ๆ ฟื้นคืนสภาพที่สดใสเป็นอิสระ

รักษาศีล 5 หรือศีล 8
ได้ อานิสงส์
ไม่ต้องไปเกิดเป็นเปรตหรือสัตว์นรก
ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐครบบริบูรณ์ ชีวิตเจริญรุ่งเรือง
กรรมเวรจะไม่ถ่าโถม ภัยอันตรายไม่ย่างกราย เทวดานางฟ้าปกปักรักษา

บทสมาทานศีล 5 ทำทุกวันรอดจากนรกแน่นอนโดย พระภาสกร ภิวฑฺฒโน (ภาวิไล)

พุธโธ ธัมโม สังโฆ
ศีลข้อ ๑ ไม่ฆ่าสัตว์
ศีลข้อ ๒ ไม่ลักทรัพย์
ศีลข้อ ๓ ไม่ประพฤติผิดในกาม
ศีลข้อ ๔ ไม่พูดเท็จ
ศีลข้อ ๕ ไม่ดื่มสุราและของมึนเมา

บัดนี้ ข้าพเจ้า (ชื่อ-นามสกุล)ได้ตั้งใจรักษาศีลแล้ว
บัดนี้ ข้าพเจ้า (ชื่อ-นามสกุล)เป็นผู้มีศีล
ด้วยอำนาจศีลนี้ ขอให้ข้าพเจ้า (คำอธิษฐาน) ณ บัดนี้ เทอญ.

ขอให้บุญบารมีจงบังเกิดกับทุกท่านด้วยเถิด

ลิงกับลา

หญิงชาวบ้านคนหนึ่งอาศัยอยู่คนเดียวในกระท่อม ด้วยความเหงา...........
นางจึงหาสัตว์มาเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนสองตัว คือ ลิงและลา วันหนึ่งหญิงชาวบ้านคนนี้ต้องออกไปตลาดเพื่อซื้ออาหาร ก่อนออกจากบ้านเธอได้เอาเชือกมาผูกคอลิง แล้วมัดขาของลาเอาไว้ทั้งสองข้าง เพื่อป้องกัน ไม่ให้สัตว์เลี้ยงทั้งสองตัวเดินย่ำไปมาในกระท่อม จนทำให้ข้าวของ ต่างๆ ได้รับความเสียหาย ทันทีที่หญิงชาวบ้านออกจากบ้านไป ..............................

ลิงซึ่งมีความฉลาดและแสนซน เป็นคุณลักษณะประจำตัวก็ค่อยๆ คลาย ปมเชือกออกจากคอของมัน อีกทั้งยังซุกซน ไปแก้เชือกมัดขาให้แก่ลาอีกด้วย หลังจากนั้นเจ้า ลิงก็กระโดดโลดเต้น ห้อยโหนโจนทะยานไปทั่วกระท่อม จนทำให้ข้าวของต่างๆ ล้มระเนระนาด กระจัดกระจายไปทั่ว อีกทั้งยังซุกซนรื้อ ค้นเสื้อผ้าของหญิงชาวบ้านมาฉีกกัด จนไม่เหลือชิ้นดี
ในขณะที่ลาได้แต่มองดูการกระทำของเจ้าลิงอยู่เฉยๆ สักครู่หนึ่ง หญิงชาวบ้านคนนี้ก็กลับมาจากตลาด เจ้าลิงมองเห็นเจ้าของเดินมาแต่ไกลจากทาง หน้าต่าง ก็รีบเอาเชือกมาผูกคอตนไว้ อย่างเดิมและอยู่อย่างสงบนิ่ง ฝ่ายหญิงชาวบ้านเมื่อเปิดประตูกระท่อมเข้ามาเห็นข้าวของของตนถูกรื้อค้น กระจุยกระจาย เช่นนั้นก็เกิดโทสะขึ้นทันที หันมองลิงและลา เพื่อดูว่าใครเป็นผู้ก่อเรื่อง และเห็นว่าลาไม่มีเชือกผูกขา ดังเดิม เธอก็คิดเอาเองว่า เจ้าลานี่เอง คือตัวปัญหา ทำให้กระท่อมของเธอ มีสภาพไม่ต่างจากโรงเก็บขยะ
ดังนั้นหญิงชาวบ้าน จึงวิ่งไปหยิบท่อนไม้นอกบ้านมา ทุบตีลาอย่างรุนแรง ซึ่งเจ้าลาผู้น่าสงสารก็ได้แต่ ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจนสิ้นใจ โดยไม่สามารถทำ อะไรได้เลย
เธอทั้งหลาย... เธอหลายคนคงไม่ค่อยชอบตอนจบของนิทานเรื่องนี้นัก เพราะสงสารเจ้าลาที่ไม่ได้ทำ ความผิดอะไรแต่กลับถูกเจ้าของ ทำโทษจนตาย ส่วนเจ้าลิงซึ่งเป็นต้นเหตุแท้ๆ กลับรอดพ้น และไม่ได้รับผลกรรมใดๆ
แต่แท้ที่จริงแล้วนิทานเรื่องนี้ ต้องการชี้ให้เห็นถึง ความเป็นผู้นำ ของหญิงชาวบ้าน ที่ไม่พิจารณาเหตุการณ์ให้ถ่องแท้ เชื่อแค่สิ่งที่ตนเห็น แล้วลงโทษ ไปตามความรู้สึกและประสบการณ์ส่วนตัว เธอมองเห็นข้าวของเสียหาย และมองเห็นลาที่หลุดออกมาจากเชือก แล้วตัดสินว่า ลาคงเป็นผู้กระทำ แต่ไม่ได้มองว่าลาไม่มีปัญญาจะแก้เชือก และไม่มีนิสัยชอบรื้อทำลาย
เธอมองเห็นลิงยังถูกเชือกล่ามอยู่ ก็คิดว่าลิงคงไม่ใช่ผู้กระทำ แต่มองไม่ออกว่าผู้น่าจะแก้ปมเชือกได้และมีนิสัยชอบรื้อทำลายนั้นคือ ลิง ความจริง ถ้าเธอรู้จัก สำรวจร่องรอยความเสียหายเสียสักเล็กน้อย เธอก็จะพบรอยเท้าและฟันของลิงกระจายไปทั่วห้อง แต่ไม่พบรอยเท้าของลาเลย เพราะลา ไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหน
เหตุที่องค์กรของเราต้องเหน็ดเหนื่อยทรมานกันอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะความสะเพร่าของผู้นำ ที่ "ปล่อยให้ลิง สร้างปัญหา แต่ลารับเคราะห์" ลาก็เหมือนกับคนที่ปฏิบัติงานได้ตามหน้าที่ แต่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง พูดจา ตรงไปตรงมา ไร้เล่ห์เหลี่ยม ลิงก็เหมือนกับคนที่ฉลาดแกมโกง พูดมาก พรีเซ็นต์เก่ง อ้างอิงตำราได้สารพัด แต่ไม่เคยทำงานจริง
นายที่ดีไม่ควรปล่อยให้ลิงหลงระเริงว่าทำผิดเท่าไหร่นายก็ไม่มีทางรู้ ผู้เป็นนายไม่ควรยึดติดความสบาย นั่งขึ้นอืดรอฟังแต่รายงานในห้องประชุม รู้จักยอมเสียสละตน สละเวลา อีกเล็กน้อยเพื่อค้นหาความจริง เพื่อควบคุมเจ้าลิง เพราะไม่เช่นนั้น องค์กรก็จะทุกข์ทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าลิงสงบได้องค์กรก็จะพลอยสบายและมีความสุขอย่างยั่งยืนไปด้วย